Gisteravond traden met hun teksten voor het voetlicht: Massih Hutak, Philip Snijder en Renée van Marissing. Er werd weinig gelachen, zei iemand in de pauze. Dat was waar, en dat blijkt dus ook geen vereiste voor een prachtige avond - want prachtig was het, en de voorleesteksten bij het thema Tastbaar gingen inderdaad in mijn hoofd verbindingen met elkaar aan. Waar Massih Hutak (1992) ons iets mededeelt over het leven als geheel, kijkt Philip Snijder in zijn verhalen als een man die iets heeft geleerd terug op zijn jonge jaren. Reneé van Marissing bracht verrassende gevarieerde teksten, en las ze zo intens voor dat ik tekst en voorlezer zag samenvallen als een geheel, zoals de dans en de danser één kunnen worden. Het zijn de momenten dat ik een foto had willen maken om het moment te bewaren, maar juist op zo'n moment vergeet je dat. Want het moment is niet het moment om aan foto's te denken. Het is. En als het zo kan zijn is het precies goed. Dan weten we dat we iets mee hebben gemaakt, dat we erbij waren, dat dit moment niet meer terug komt, maar dat het voortaan wel bij ons hoort. Haar dialoog die zij samen met Massih Hutak uitvoerde was zo'n moment van verrassende chemie - daar viel trouwens ook iets bij te lachen. En Philip Snijder mag op zijn conto schrijven dat hij de eerste was die een traan bij mij teweeg bracht in het Voorleestheater. Hoe hij in een kort verhaal jeugd en sterfelijkheid, feest en pijn, humor en drama weet te verbinden is meesterlijk. Zomaar kakelvers geschreven voor deze avond. Maar als die verhalen niet binnenkort ook gepubliceerd worden eet ik mijn hoed op.
Massih Hutak verzorgde als rapper samen met Kerem Özilhan de muzikale intermezzi, en zo werd de som der delen... tja, wat? U mag het zeggen. Het is alweer voorbij en deze avond komt niet terug. Gelukkig heb ik nog een paar foto's gemaakt om het een beetje tastbaar te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten